Şemsiyesiz Yürümek...

Ruhum mahkum bedenimde sessizce…
İstediği hiçbir şey yapamıyor özgürce…
Biz insanlar böyleyiz işte,
“Tadımlık” yaşıyoruz hayatı sinsice…
Bağırarak ağlayamıyorum bile,
Bir başkası duyacak diye…
Esip geçemiyoruz kalabalığın gölgesinde,
Sırf onlara çarpacağız diye…

Yürüyorum yol kenarlarından,
Yağmurlar durmamışken kalbimde…
Sırılsıklam kalıyorum hayatta…
Şemsiyesiz yürümek benim neyime !
Beni kurutacak bir güneş çıkmayacak bile…
Yağmurla eriyeceğim ve ben bile bulamayacağım kendimi…
Kim bilir hangi denize karışacağım…
Kim bilir ki gerçekten ?
Ben kaybolsam kim farkeder yokluğumu…

İlerledikçe daha da yanacak canım…
Yabancı yerlerde dolaşıp yalnız kalacağım özgürce…
Kimse tanımıyor ki beni,
Ne yapsam saniyeler sonra unutacaklar belki de…
O yüzden ufuk çizgisini gördüğüm sürece yürüyeceğim…
Çamurlara bata çıka, çukurlarla düşe kalka…
Yavaş yavaş, ama sürekli yürüyeceğim ben bu şehirde…

Büşra K.