İnsan bazen umursamaz geride bıraktıklarını. Kendi mutluluğu için yıkar başkalarının hayallerini, umutlarını… Seven bilir acısını. Zordur vazgeçmek. Her gece onun için ağlamak ne kötüdür bilir misin? Yeni bir güne açtığında gözlerini onu görme ümidiyle çıkarsın evinden. İçinde bir heyecan, mutluluk belki de küçük bir umut… Yanına gidip konuşamazsın ama uzaktan izlersin gülüşünü. İşte o güldüğünde etrafındaki her şey anlamını yitirir birden… Sen onu doyasıya izlerken gözleri değer birden gözlerine. Utanırsın tebessüm edersin ama fark ettirmezsin. Acaba onunda kalbi benimki gibi çarpıyor mu diye düşünürsün. Ellerin terler birden kalp ritmin bozulur… Farkında olmaz tabi hiçbir şeyin... Bile bile sever insan... Her gün onun için ölür... Sonra karşına çıkar birden. Elin ayağına dolanır. Ne yapacağını bilemezsin. Oraya mı gitsem buraya mı gitsem diye düşünürsün. Bir karar vermen gerekir o an. Ne yapacağımı bilemem işte. Sola doğru yönelirim birden. Oda şaşırır tabi. Birden oda sola yönelir. Hareket edemem o an. O da bir rüzgar gibi esip geçer yanımdan... Öylece kalakalırım bende.
Merve Ç.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder