Ufuk Çizgisi

Bir ufuk çizgisi çizdim kendime… Bir yerde görünmüyor hayat… Yaşadıklarıma kadar her şey, ilerisi yok. Bir şeyler yaşanıyor, oluyor, bitiyor ve ben izliyorum. Soyutlanmışım büsbütün insan kılığına bürünmüş her şeyden. Gözyaşlarım ıslatıyor yanaklarımı, nedensiz bir hüzün çöküyor üstüme ve bazen… Anlamsız bir kahkahanın içinde buluyorum kendimi. Eğer ağlıyorsam çok mu mutsuzum ya da böylesine gülüyorsam çok mu mutluyum? Sahi ya mutluluk sürekli mi? Tercih meselesi,insan nasıl olmak istiyorsa öyle oluyor; üzgün, sevinçli, huzurlu, huzursuz… 

Yaklaştığımı sandıkça ufuk çizgime, uzaklaşıyorum… Zaman ya hep geç kalıyor ya da erken gidiyorum. Tutunamıyorum şu dünyanın düzenini ya ben insanlara yabancı geliyorum ya da tüm insanlar bana… Ne zaman gerçek bir şey arasam soğuk mezar taşlarına gidiyor ayaklarım… Ölüler diyorum, tek gerçek onlar. 

Merve K.