Işığı yanardı aşkın. “Acaba perdenin arkasındaki o mu” diye merak edersin. Hep kurarsın kafanda. Ama bozar kurduklarını hayat. O ışık ki neredeyse hiç sönmez. O ışık ki hep seni hatırlatır. Artık burada olduğumu bilsen de çıkmazsın cama. Sonra bir karanlık kalır bana. O yanan ışık birden sönüverir. Umutlarım kalır o karanlığın içinde, ben kalırım. Fakat sen düşünmezsin bunları. Kurduğun masallarla uyursun belki de. Ama bilmem ki uyurken ne tarafına yattığını.
Bilirim ama, sevdiğin vardır. Bizden ne kadar korkarsan o kadar yaklaşırsın ona. Bizden korktukça ona sığınırsın sen. Senin kaçışın olur da benim neden yoktur? Neden benim kimsem yokken sen dolup taşarsın insanlarla?
Beni bu aşka bakışlarınla karıştırdın. Her bir bakış daha da itti beni bu uçuruma. Uçurumun dibinde sen yoktun ve hayatta yoktu yanımda. Aslında sen beni ölüme itendin. Bende ölen kalbimle günden güne dirilendim.
Büşra K.ve Merve Ç.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder