Merak etmeyin beni. Ben kendimdeyim bugün de. Sıkıldım artık kendimde olmaktan. Sıkıldım artık kendimi birilerine anlatmaya çalışmaktan, beni tanımayanlarla nefes almaktan ya da onlarla boğulmaktan. Zorla gülmekten yoruldum. Parçalarımı dağıttığım her insandan, paylaştıklarımı geri toplamaktan yoruldum.
Gel zaman git zaman… Beni tanıdıklarını sandığım, ama aslında hiç tanımayan insanlar gördüm. Yürüyüp durdum aynı yollarda. Yoruldum, çok yoruldum ben. Boşa nefes alıyorum sanki. Her şey gereksiz geliyor. Ağlamak gereksiz, konuşmak gereksiz, umut gereksiz artık. “Yeter” diye bağırıp çığlık atmak varken şimdi. Gözyaşlarım içime, hıçkırıklarım sessizliğe mahkûm oldu. Ben kendime mahkûm oldum. Sessizlik benim lanetim, bundan sonra. Her soruya bir sessizliğim var. Üç noktalarım var mesela, belki birileri doldurur diye. Ama boşaymış ve boş kalmış…
Hayat diyorum beş harfle. Hüzün diyorum beş harfle. Ben diyorum üç harfle. Yaşadıklarım bu kadarken, ben bu kadarım. Acılarım cilt ciltken ben bir sayfayım. Önsözüm “sessizlik”, sonsözüm ise “kimsesizlik”.
Büşra K.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder