Duyduğum Ses.

Hayat doğrularımı alıp götürüyordu. Yanlışlarım ile bir başıma kalıyordum bende. Yalnız kaldığım odam gibi. Sadece orada huzurluydum. Çünkü duyduğum ses; kendi sesimdi. Yabancı seslerle meşgul olmuyordum. Kulaklarım duymaz olurdu dışarıda. Çığlıklar, sessizlikler her şey dışarıdaydı. Tüm pislikler ve tüm yok oluşlar. Ama “ben” yoktum. Kendimi bulamazdım. Çoğu zaman kaybolurdum. Ancak arayanlarım olmazdı. Sonra bedenim ruhumu bulamaz olurdu. 

Kayıp mıydım? 

Yoksa ben, hep böyle mi olurdum? 

Büşra K.