Her sonbahar yaprağa küsen ağaç gibiyiz. Düşüşlerimiz dönem dönem böyle. Ya gökdelenin tepesindeyiz ya da bir gecekonduda…
Ortası yok bu hayatın. Elimizden hiçbir şey gelmez. Solarız bir yaprak gibi ve yine baharı bekleriz. Yaprağın var olması için güneşe ihtiyaç duyarız. Onsuz yapamaz oluruz. Ama o bizi terk edip gider… Hem de arkasına bile bakmaz. “Yine geleceğim, bekleyin” demez. Sessiz sedasız gider işte. Bütün kış ne yapacağımızı şaşırırız. Yaz geldiğinde ise yanarız! Hatta yavaş yavaş yok oluruz. Fakat bu sefer güneş yüzünden kayboluruz. Onun yüzünden sararıp kururuz. Ve git gide paramparça oluruz. Güneşe aldanıp adeta ölürüz. Sonra da toprağa karışır, gideriz….
Büşra K.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder