Sonbaharda başlıyor hüzün,
O zaman kararıyor gökyüzü…
Sokaklarda sağır edici sessizlik,
Yerlerde dökülmüş yapraklar…
Bari onlar kalsaydı dalında,
Her şeye inat yıkılmasalardı…
İnsanlara benziyorlar aslında,
Tutundukları tek şey hayatları olan dalları…
Sararıp düşüveriyorlar aniden,
Onlarda beklemiyor bu depremi…
Yeşilken ne kadar mutlulardı oysaki,
Bekledikleri tek şey yağmurdu…
Ama şimdi yok olmayı bekleyip,
İçten içe bitiyorlar…
Üzerine kader arkadaşları bastığında,
Tamamen parçalanıp kayboluyorlar…
Bir de o rüzgar yok mu,
Her şeyi savuran da o…
Büşra K.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder