İyi olmakta yetmiyor bazen değil mi? İyi olsak bile, illa ki içimizde bir mutsuzluk filizleniyor.
Susuyoruz... Belki de sustuğumuz için oluyor böyle. Hiç söyleyemediklerimizden söz etmediğimiz için, hiç yeltenmeye çalışmadığımız için böyle oluyor.
Bilmiyoruz... Biliyor gibi yapsakta. Elimizden, dilimizden bu geliyor. Çabalamaya gücümüz azalıyor, belki de bitiyor... Anlayamıyoruz zaten birçok şeyi; hayatı, insanları, kendimizi...
Bir yol sorup duruyoruz yabancılara. Cevaplar yüzünden bir sis gibi çöküyoruz. Zamana aldırmamaya çalışırken zaman bizden alıyor. İnsanlardan kaçmaya çalıştıkça onlarsız yapamaz oluyoruz. Sonra gürültülü her yerden kaçıyoruz, en başta da zihnimizden. Fazla uzağa gidemiyoruz. Gitmeye çalışırken kayboluyoruz. Her zaman olduğu gibi sıkışıp kalıyoruz kendimizde...
Büşra K.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder