Seni Duydum.

Seni duydum, bağıra çağıra susuyordun…

Bilirim gürültülüdür suskunluğun

çığlıkların aksine sessiz, sedasız…

Odamdaydı bir daha sana asla dokunamamak ihtimali…

Soru işaretleriyle boğuştum önce…

Ardından ünlemler önüme dikildi…

Noktalandım!

Saat seni sen geçiyordu…

Zamanın ötesi berisi sendin ve geç kalmamıştık bana kalırsa…

Bana kalmadı!

Özgür Gümüşsoy

Mutsuzluk Filizi

İyi olmakta yetmiyor bazen değil mi? İyi olsak bile, illa ki içimizde bir mutsuzluk filizleniyor. 

Susuyoruz... Belki de sustuğumuz için oluyor böyle. Hiç söyleyemediklerimizden söz etmediğimiz için, hiç yeltenmeye çalışmadığımız için böyle oluyor.

Bilmiyoruz... Biliyor gibi yapsakta. Elimizden, dilimizden bu geliyor. Çabalamaya gücümüz azalıyor, belki de bitiyor... Anlayamıyoruz zaten birçok şeyi; hayatı, insanları, kendimizi...

Bir yol sorup duruyoruz yabancılara. Cevaplar yüzünden bir sis gibi çöküyoruz. Zamana aldırmamaya çalışırken zaman bizden alıyor. İnsanlardan kaçmaya çalıştıkça onlarsız yapamaz oluyoruz. Sonra gürültülü her yerden kaçıyoruz, en başta da zihnimizden. Fazla uzağa gidemiyoruz. Gitmeye çalışırken kayboluyoruz. Her zaman olduğu gibi sıkışıp kalıyoruz kendimizde...

Büşra K.

Sedat Umran - Gittin

Gittin, dağ gibi büyüdü yalnızlık 

Issızlığın iki ucunda şimdi sen varsın 

Tam ortasında: yokluğun yokluğun yokluğun 

O konuşsa konuşur, sussa susarsın 

Gittin, taş atarak denizlerime 

Halka halka genişleyen anıların kaldı 

Girdin çıkmamak üzere dehlizlerime 

Birden yaşamanın hızı azaldı 

Gittin, boşandı içimde sevincin yayı 

Kim öğretecek bana ah, sensiz yaşamayı 

Sedat Umran

Yağmur Kokusu

Bir geceyarısı yağmur uğradı semtime. Çok beklemişti bu anı, biliyordum. Gelişinde saklıydı tüm hüzünler. Balkonda akşamdan kalan soğuk ve bitmiş bir fincan kahveme bakıp, tam yüreğimin sesine kulak verecekken başlamıştı yağmur. Rahmetin gelişi doldurdu tüm kalbimi.

Kendime benzettim her bir damlayı. İçimdekiler çoktan taşmıştı. Hazırlıklıydım gelecek sağanağa. Hüznümü alıp götürecek her şeye... 

Balkondan sarktığım o kısacık anda ki özgürlük hissine paha biçemezdim. Duyduğum yağmur kokusu, kokladığım tüm kokuları silmeye yetiyordu. Sokaktaki sessizlikle birleşmesi bana tüm yaşayamadıklarımı hatırlatıyordu. Kalbime yaşlı bir hüzün oturuyordu. Kalkması oldukça güç bu hüzün, bana beni anlatıyordu. Yağmurla beraber onu dinliyordum. Söylemeye çalıştığı herbir kelimeyi seçiyordum. Anlıyordum onu... Sonunda bunu başarabiliyordum. Anladığım için mutlu oluyor, duyduklarımla dalıp gidiyordum. 

Yaşanmayanlardan geriye bana bu kalıyor. Bazıları buna 'boşluk' diyor, ben ise yalnızca 'hayat'.

Büşra K.