Gittiğinde kıştı.Her yer soğuk...Her yer karanlık…
Sen gidince karardı dünyam.
Mevsim bile dayanamadı.Buz tuttu kalbim gibi.
Bekliyorum güneş bulutların arasından çıksın eritsin bedenimi.
Ama olmuyor.Ne kadar gösterse de parlayan yüzünü erimiyor bir türlü.
Sen yokken beyaza büründü her yer.
O kadar saf ve temiz ki, gökyüzünden usul usul iniyorlar yeryüzüne.
Belki senin yüzüne…Belki de kalbine…Çok fazla sürmedi bu da.
Senin gibiydi, iki üç gün sonra kayboldu…Eridi ve ben yine bakmaya doyamadan gitti.
Bekledim ama gelmedi…Kalbim gidişine dayanamamıştı.
Perdemi aralayınca gördüm gerçekleri.Evet gitmişti.Ben yine yıkılmıştım…Yine aldanmıştım…
Olsun alışırım zaten ben.Senin yokluğuna nasıl alıştıysam ona da alışırım.
Giden gelmiyor görüyorum.
Bundan sonra beklemeyeceğim.
Çünkü bu gidişle bende eriyeceğim..
Merve Ç.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder