Buğulanmış pencere adını yazıyorum yavaşça…
Belki annem görür diye bakıyorum arkama…
Sonra devam ediyorum boş umutlarıma…
Tekrar tekrar yazıyorum usanmazca…
Bu kadar darbe yemişken kalbim,
Kendime söyleyemediğim halde seviyor seni…
Ama kimse duymasın bunları…
Yalnız anılarını alıp git sen…
Durdukça acı veriyorlar çünkü…
Onlar kaldıkça,sende ölmüyorsun bende…
Devam edemiyorum hayatıma,
Yerimde sayıyorum nicedir…
Bir zamanlar seni seven kalbimle birlikte,
Herşeyi yok ediyorsun…
Avucuma dolduruyorum un ufak olmuş kalbimi…
Sonra da ait olduğu boşluğa gönderiyorum sessizce…
Boşluklarım dolmuyor insanlarla…
Yankı yapabiliyorlar sadece boşluklarım….
Büşra K. ve Merve Ç.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder