Sessizce çıkarmalıyım kelimelerimi. Kimseler duymadan, sen duymadan... Usulca işlemeliyim kalemimle. Hiçbir anı yok yazacağım bu kağıda. Oysa ne çok istemişti şu kalbim. Her vazgeçme çabasında ağlayarak susardı. Unutmaya çalışmak; seni hiç görmemiş biri için ne kadar da güçtü. Hiç gözlerinin önüne yerleşememiş biri olarak kaldı. Kalbinin bir köşesinden geçemedi. O hiç bilmedi... Kimse hiçbir şey bilmedi. Kendi de hiç bilmek istemedi.
Belki de bu bir mektup ya da bir duyuru.. Yerleşimi hep ertelenmiş bir sevgi, bir his, bir kalp çarpıntısı...
Kalbinin sesini kimseye duyurmadı. Hep ağzını elleriyle kapadı. En ufak bir işarette önüne geçti. Yazmaya çalıştığında karalayıp durdu. Fakat kendinden saklayamadı. Kendi bildi ve yalnız ağladı.
Belki de bu bir mektup ya da bir duyuru.. Yerleşimi hep ertelenmiş bir sevgi, bir his, bir kalp çarpıntısı...
Kalbinin sesini kimseye duyurmadı. Hep ağzını elleriyle kapadı. En ufak bir işarette önüne geçti. Yazmaya çalıştığında karalayıp durdu. Fakat kendinden saklayamadı. Kendi bildi ve yalnız ağladı.
"Sana uzaktan veda etmek;
Bir gemiyi sonsuzluğa uğurlamak,
Hiç gelmeyeceğini bilmek,
Ve yine de yapmak zorunda olmaktı.
Bir gemiyi sonsuzluğa uğurlamak,
Hiç gelmeyeceğini bilmek,
Ve yine de yapmak zorunda olmaktı.
Hep içimde yaşattığımı bilmek;
Kör birine denizi izletmek,
Hiç olmadığını fark etmek,
Ve yine de seni sevmekti."
Kör birine denizi izletmek,
Hiç olmadığını fark etmek,
Ve yine de seni sevmekti."
Tüm ezberlediğim cümleler uçtu gitti. Anlamaya çalışıp anlayamadığım kitaplar yırtıldı.Gülümseyerek yolculadığım hiç kimse geri gelmedi. Beni kucaklayan gözyaşlarım oldu. Onlara sarıldıkça daha da canım yandı.
Büşra K.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder