Neye ağladığını bilmez mi insan. Ben bilmiyorum. Hayat mıydı yaşlarımı akıtan, yoksa insanlar mı?
Bir oda arıyorum ağlamak için. Fakat bütün odalar kalabalık. Ağlayabilsem de sessiz ağlıyorum. Kimseler duymasın istiyorum. Bir tutsaklık daha işte gözyaşıma. Özgür değiliz ki bu dünyada.
Hiçbir şey yokken ağlıyorum şimdi. Bana ne ağır geldi bilmeden. Yalnızca, sessizce ağlıyorum. Bir suçlu gibi duvar diplerine çöküyorum. Duvarlar nereye kadar dayanacak acılarıma bilmiyorum. Güçlü gibi görünseler de onlarda çatlıyor duyuyorum. Her bir çatlağın arasından bir çığlık kulaklarımı tırmalıyor. Ellerimle kulaklarımı kapatıyorum. Ama çaresiz… Sanki daha da artıyor gürültü. Çatlakları, uzattığım ellerimle örtüyorum ve nafile çabalarımla güçsüz düşüyorum.
Büşra K.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder