Böyledir belki de sonlar, acı verici ve kanatıcı. Başını gördüğüm bu mutluluğun sonunu göremedim. Fark edemedim akıp giden zamanı. Anlayamadım hızlı uçan kuşları. Acele etmeleri güneşi görmek istemelerindendi. Kanatlarını aceleyle çırpıp güneşi arzuluyorlardı. Bulutlu gökyüzü onlara göre değildi. Bu yüzden kafeslerden kaçtılar her seferinde. Kanatları varken yokmuş gibi yapamazlardı. Sahte değildi onların özgürlüğü bizimkisi gibi. Onların ruhu tüm dünyayı dolaşırdı. Biz insanlar ise sadece kapalı odalarda özgürdük. Onlar ise uçsuz bucaksız bir gökyüzünde.
Hayat adil değil elbet ama fazlasıyla da zalimdi bize.
Büşra K.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder